Ehun mugimenduko kide den Unai Apaolazaren esanetan, mugimendu autonomoa izateak alde onak eta txarrak ditu. Azken horiek eragin dute desegitea, «baliabide faltagatik». Aste honetan jakinarazi dute.

Independentismoaren beherakadarekin lotu daitekeela agurra badakite, baina Ehun mugimendutik saiatu dira entzuten ez zen diskurtso bat plazaratzen; prozesu independentistari lehentasuna ematearena, «aldebakartasunari, aldebikotasuna ere alde batera utzi gabe».

Plentziako mozio arrakastatsuak izan ditu ondorioak. Hausnarketa bat egina zuten aurretik ere, Espainia eta Frantzia barruan ez zegoela aukerarik, «aukera leiho» esaten zaion hori ez dela erreala eta jakina dela Espainiako Estatuak ez duela autodeterminazio eskubiderik onartuko.

Pantaila hori pasata, estrategia berri bati begira jarri ziren, «burujabetza iraultzarena». Horren arrazoia, «gureak diren eskubide horiek lapurtuak izan direla, batez ere patriarkatuan, kapitalismoan eta Espainia eta Frantzia barruan bizi garelako, eta horiek berreskuratzen hasiko gara inori baimenik eskatu gabe».

Erregistratutako mozioen ostean alderdi politikoekin elkarrizketak etorri ziren, «erronda handi bat» egin zuten Plentziakoaren kasuan. Orduan ikusi zuten alderdiak «beste parametro batzuetan zeudela, aldebikotasun hutsean» alegia. Haiek mugimendu bat direla azpimarratu du eta, mugimendu bezala, agenda eta erritmo propioak sortu behar dituztela. Hala egiten saiatu dira.